SEPÚLVEDA LUIS

Στη Λατινική Αμερική του δεύτερου μισού του περασμένου αιώνα, η πολιτική κατείχε κυρίαρχη θέση στο μυαλό και στην ψυχή των νέων. Στη Χιλή και σε άλλες χώρες του νοτίου ημισφαιρίου, οι δεκαεφτάχρονοι ρίχνονταν στη μάχη κατά του καπιταλισμού χρησιμοποιώντας μεθόδους τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά και ελάχιστα απειλητικές για το σύστημα, πάντως ευρηματικές και έμπλεες ρομαντισμού: η ληστεία στην τράπεζα γίνεται (με τη συνοδεία μουσικής για να μην αγχωθούν οι πελάτες) προκειμένου ν’ αποκτήσει φως και νερό ο καταυλισμός των αστέγων. η άκρως συνωμοτική οργάνωση των νεαρών «ανταρτών πόλεων» θέτει όλη την επικοινωνιακή υποδομή της στην υπηρεσία της αναζήτησης ενός κουτιού με βρεφικό γάλα (πλήρες, σε σκόνη, με δύο πιπίλες) για το μωρό της νεαρής συντρόφισσας. ο χιλιανός "καρατέκα" επιστρατεύει περίστροφ

Οι θησαυροί που κλάπηκαν από τους Ναζί κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο βγαίνουν στην επιφάνεια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Ένα απάνθρωπο κυνηγητό αρχίζει. Η Στάζι, οι πρώην ναζί, οι ασφαλιστικές εταιρείες, τα μεγάλα συμφέροντα, και ένας λατινοαμερικάνος που το όνομά του θυμίζει ταυρομάχο... Ένα έξυπνο και τεκμηριωμένο αστυνομικό μυθιστόρημα.

1917, Οκτωβριανή Επανάσταση
«Μετά από μια διαταγή του πρώτου κομισάριου του λαού, ένας κόκκινος στρατιώτης απίθωσε πάνω στο τραπέζι μιαν ανατριχιαστική φωτογραφία που έδειχνε καμιά πενηνταριά εργάτες, απαγχονισμένους από τα κοζάκικα στρατεύματα στο Αικατερίνοσλαβ, και πρόσταξε τον αταμάνο να κοιτάξει τη φωτογραφία. Ο κοζάκος παραλίγο να σωριαστεί χάμω, αλλά τον συγ-κράτησαν δύο κόκκινοι στρατιώτες. Είχε μπροστά του μιαν ακατάρριπτη απόδειξη των πάμπολλων εγκλημάτων που είχαν διαπραχθεί κατά του ρωσικού λαού, κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι τον περίμενε το εκτε-λεστικό απόσπασμα.»

21ος αιώνας
«Γνώρισα τον Σλάβα το 1977, όταν ήταν νεαρό στέλεχος της Κα Γκε Μπε, επιφορτισμένος με τους Λατινοαμερικάνους που μαθαίναμε την τέχνη του πολέμου. Ο Σλάβα ήταν σκληρός αξιωματικός, αμ

Πώς ένας φονιάς μπορεί, εκτός από πληρωμένος, να είναι παράλληλα ερωτευμένος κι ευαίσθητος; Μια επιταγή μπορεί να αλλάξει την κακή διάθεση του κοσμοπολίτη killer. Όμως, το μεγαλύτερο εμπόδιο στην αναζήτηση του υποψήφιου θύματός του μοιάζει να είναι η φωνή της γαλλιδούλας του στον αυτόματο τηλεφωνητή. Όλη η τεχνική του νουάρ στους ήρωες, στην πλοκή και τη γλώσσα.

"Εσύ, man, δεν είσαι από τα μέρη μας." "Όχι· είμαι Χιλιάνος." "Αχά -και πάλι αχά." "Τι πα να πει αυτό;" "Πα' να πει πως, για να 'σαι εδώ, ή είσαι παλαβός ή δεν μπορείς να ζήσεις στον τόπο σου. Είτε το ένα είναι, είτε το άλλο, δεν έχω πρόβλημα. Κοίτα τα φλαμίνγκο εκεί κάτω! Έχεις δει πιο ωραία πουλιά;" Σε όλα είχε δίκιο: και στο ότι μόνο ένας παλαβός θα μπορούσε ν' ανεβεί σ' ένα αεροπλανάκι όπως αυτό, και στο ότι δεν μπορούσα να ζήσω στον τόπο μου, και στο ότι εκεί κάτω, σε μια λίμνη σχηματισμένη απ' τις υπερχειλίσεις του Ουαπούνο, ένα πλήθος όμορφα φλαμίνγκο περίμεναν την καταιγίδα.

"Σ' εμάς τους γέρους τι μας έχει μείνει πια; Μόνο ο Καρλίτος Σαντάνα" σκέφτηκε ο βετεράνος και θυμήθηκε έναν άλλο ηλικιωμένο που, πριν από σαράντα χρόνια, είχε την ίδια σκέψη. το μόνο που διέφερε, ήταν το επώνυμο, καθώς και το γεγονός ότι το είχε πει ενώ έβαζε να πιει ένα ποτήρι κρασί.
"Σ' εμάς τους γέρους τι μας έχει μείνει πια; Μόνο ο Καρλίτος Γαρδέλ - στην υγειά σου, Morocho" είχε αναστενάξει τότε ο παππούς του, κοιτάζοντας με νοσταλγία το ρουμπινένιο χρώμα του κρασιού.
"Αυτό ήταν όλο" θυμήθηκε ο βετεράνος. "Την άλλη μέρα, ο παππούς τίναξε τα μυαλά του στον αέρα μ' ένα τριανταοχτάρι Smith and Wesson, το ίδιο σιδερικό που το 'χω φυλάξει τόσες δεκαετίες πεντακάθαρο και λαδωμένο, με τις έξι σφαίρες του στη θαλάμη, τυλιγμένο σ' ένα μαυροκόκκινο βελούδινο πανί, άτρωτο απ' την υγρασία

- "Κουκουβάγια, θέλω να σου κάνω μια ερώτηση."
- "Τι ερώτηση θες να μου κάνεις;"
- "Θέλω να μάθω γιατί είμαι τόσο αργό."
Η κουκουβάγια άνοιξε τα τεράστια μάτια της, περιεργάστηκε το σαλιγκάρι, και μετά τα ξανάκλεισε.
- "Είσαι ένα νεαρό σαλιγκάρι, κι όλα όσα έχεις δει, όλα όσα έχεις δοκιμάσει, το πικρό και το γλυκό, η βροχή κι ο ήλιος, η παγωνιά και η νύχτα, όλα αυτά πάνε μαζί σου, σε βαραίνουν, κι όπως είσαι τόσο δα, γίνεσαι αργό απ' το βάρος."
- "Και τι κερδίζω που είμαι τόσο αργό;" ψιθύρισε το σαλιγκάρι.
- "Α, σ' αυτό δεν έχω απάντηση. Να την βρεις μόνο σου" είπε η κουκουβάγια και, με τη σιωπή της, του έδειξε ότι δε θα δεχόταν άλλες ερωτήσεις."
Το σαλιγκάρι που ακούει στο πρωτότυπο όνομα "Αντάρτης" είναι ένας ανήσυχος και επίμονος χαρακτήρας που ενοχλεί την ομ

«Γέμισα τα πνευμόνια μου, καταδύθηκα ώς τα σκοτεινά βάθη, πήρα φόρα, αναδύθηκα σχεδόν δίπλα στο μικρό πλεούμενο, με όλο το σώμα στον αέρα, και πέφτοντας, προκάλεσα ένα θηριώδες κύμα, ένα χείμαρρο αφρού που το τουμπάρισε.
Τους είδα να κολυμπούν απεγνωσμένα και να γαντζώνονται στο αναποδογυρισμένο σκάφος. Και τότε, όπως ξεμάκραινα, άκουσα το όνομα που μου ’χαν δώσει οι φαλαινοθήρες.
‘‘Θα ξαναγυρίσουμε για σένα, Μότσα Ντικ!’’ φώναξε ο άνθρωπος με το καμάκι.
Και η φωνή του, η γεμάτη μίσος, ήταν το προμήνυμα γι’ αυτά που έμελλε να ’ρθούν.»

Λένε πως στα νερά του Ειρηνικού, στην ακτή της Χιλής απέναντι απ’ τη Νήσο Μότσα, στις 20 Νοεμβρίου 1820, ένας μεγάλος λευκός φυσητήρας επιτέθηκε και βύθισε το φαλαινοθηρικό Essex που είχε αποπλεύσει απ’ το λιμάνι του Ναντάκετ, στον βόρειο

Όταν ο ποντικός βολεύτηκε στο σβέρκο του γάτου, με τα χεράκια του γαντζωμένα στις τρίχες κάτω από τ' αφτιά του, ο Μιξ κούνησε την ουρά με δύναμη, άφησε να τον κυριεύσει ένας πρωτόγνωρος πυρετός, σερνάμενος σχεδόν έφτασε στο όριο ανάμεσα στη στέγη και το κενό, με αργές κινήσεις μάζεψε το κορμί του πάνω στα πισινά του ποδάρια, περίμενε να τον κατακλύσει όλη εκείνη η δύναμη η συγγενική με τα μεγάλα αιλουροειδή, τον τίγρη, το λιοντάρι, τον ιαγουάρο, κι ύστερα πήδηξε, τεντώνοντας το σώμα σαν σαΐτα.
"Μ' αρέσουν οι γάτοι γιατί είναι μυστηριώδεις, αξιοπρεπέστατοι και ανεξάρτητοι. Όταν γνώρισα τον μικρούλη Μιξ, έναν γάτο που ο γιος μου, Μαξ, είχε υιοθετήσει από την Εταιρεία Προστασίας Ζώων του Μονάχου, με εντυπωσίασε η αξιοπρέπεια αυτού του μικρού γατιού που χωρούσε στη φούχτα μου. Ο Μιξ μεγάλω

O γάτος που ήταν μαύρος και πελώριος και χοντρός, λιαζόταν στο μπαλκόνι, ρονρονίζοντας, και σκεφτόταν τι ωραία που την περνούσε εκεί, ξαπλωμένος ανάσκελα, με τις ζεστές ακτίνες πάνω στην κοιλιά, τα τέσσερα πόδια μαζεμένα και την ουρά απλωμένη.
Τη στιγμή ακριβώς που έστριβε τεμπέλικα το κορμί για να λιάσει και τη ράχη του, άκουσε το βόμβο κάποιου πετούμενου που δεν μπόρεσε να καταλάβει τι ήταν, και που ζύγωνε με μεγάλη ταχύτητα. Τινάχτηκε πάνω, στήθηκε γερά στα τέσσερα ποδάρια του, κι ίσα που πρόλαβε να χωθεί σε μια γωνία, αποφεύγοντας το γλάρο που έπεσε στο μπαλκόνι του.
Πιο βρόμικο πουλί δεν είχε ξαναδεί. Όλο του το κορμί ήταν ποτισμένο με μια μαύρη ουσία που έζεχνε.

Το πολυβραβευμένο και πολυδιαβασμένο οικολογικό μυθιστόρημα του Λουίς Σεπούλβεδα για τον Αμαζόνιο, τους ινδιάνους και την καταστροφή της παρθένας φύσης. Μια ομάδα λευκών ρίχνεται στην αναζήτηση ενός άγριου αιλουροειδούς. Η συνάντηση των ανθρώπων με το ζώο αποτελεί μία από τις πλέον φορτισμένες σελίδες της σύγχρονης λογοτεχνίας. Μεταφρασμένο στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου.