Ο βασιλιάς Ντο

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που το έλεγαν Μίμη. Όταν πέθανε η γιαγιά Αθηνά, την οποία ο Μίμης υπεραγαπούσε, το σπίτι για έξι μήνες ζούσε στο πένθος. Το πιάνο ήταν κλειστό ώσπου ένα πρωί ο Μίμης το πλησίασε, το άνοιξε και άγγιξε τα πλήκτρα. Τότε συνειδητοποίησε πως όσο πήγαινε προς τα δεξιά ο ήχος γινόταν οξύτερος, ενώ όσο πήγαινε προς τα αριστερά γινόταν πιο βαρύς. Έτσι μπορούσε να παίζει ό,τι άκουγε.
Μαγεμένος από αυτή την κατάκτηση, θυμήθηκε ένα παραμύθι που του είχε πει ο θείος Τάκης με την ιστορία του βασιλιά που είχε δύο γιους. Όταν ήρθε η στιγμή να αποφασίσει ποιον από τους δύο θα όριζε κληρονόμο, βρέθηκε σε δίλημμα: ο πρωτότοκος ήταν γλεντζές, επιπόλαιος, μέθυσος αλλά και ο φυσικός κληρονόμος. Ο δεύτερος ήταν σοβαρός, μελετηρός και ταλαντούχος. Ο καλύτερος θα κέρδιζε τον θρόνο. Ζήτησε λοιπόν και από τους δύο να ξενυχτίσουν ένα βράδυ περιμένοντας τον ήλιο να φανεί. Όποιος ξαγρυπνούσε και τον ξυπνούσε, θα γινόταν ο βασιλιάς.
Ο πρωτότοκος πήρε τους δρόμους και τα καπηλειά και πριν φανεί ο ήλιος κοιμήθηκε. Ο μικρότερος έμεινε στο δωμάτιό του και διάβασε το αγαπημένο του βιβλίο με τους επτά σοφούς του παλιού καιρού. Μόλις φάνηκε ο ήλιος, πήγε στον βασιλιά και τον ξύπνησε. Ο πατέρας του χαρούμενος μάζεψε τους παλατιανούς για να τους αναγγείλει τη χαρμόσυνη είδηση.
Έδωσε εντολή στον ωρολογοποιό να κουρδίσει το ρολόι τις εκκλησίας και να ακούγονται μόνο οι χαρμόσυνες νότες, ζήτησε από τον αρχιμουσικό να γράψει για την μπάντα του παλατιού καινούριες μουσικές με χαρούμενες νότες.
Τα χρόνια περνούσαν και ο νεαρός βασιλιάς Ντο θυμόταν το γλέντι που είχε οργανώσει ο πατέρας του αλλά και τις συμβουλές που του είχε δώσει για τη σπουδαιότητα της μάθησης. Έδειξε έτσι μεγάλο ενδιαφέρον για τις πρώτες τάξεις του βασιλικού σχολείου και ζήτησε από τον μουσικό ΛΑ-ΛΑ Μαεστρίνι να βρει τρόπους ώστε τα παιδιά να μαθαίνουν παίζοντας.
Ο Μαεστρίνι και οι συνεργάτες του έφτιαξαν έναν φαρδύ διάδρομο με πλατιά σκαλιά: το μεσαίο σκαλί ήταν το ΝΤΟ, τα κορίτσια ανέβαιναν..