Αντίο κι Ευχαριστώ για τα Ψάρια 4

Πέρα μακριά, στις αχαρτογράφητες ερημιές της πιο μπανάλ περιοχής του Δυτικού Σπειροειδούς βραχίονα του Γαλαξία, βρίσκεται ένας εντελώς ασήμαντος, μικρός γαλαζοπράσινος πλανήτης, πουοικάτοικοιτου, μια μορφή ζωής που κατάγεται από πιθήκους, είναι τόσο πρωτόγονοι ώστε ακόμη θεωρούν πως τα ψηφιακά ρολόγια είναι πανέξυπνη ιδέα. Πολλοί άνθρωποι ήταν κακοί και οι περισσότεροι ήταν δυστυχείς, ακόμα κι αυτοί με τα ψηφιακά ρολόγια. Όλο και περισσότεροι είχαν τη γνώμη πως ήταν μεγάλο λάθος που κατέβηκαν από τα δέντρα. Μερικοί έφτασαν να λένε πως ακόμα και τα δέντρα ήταν μια άσχημη κίνηση και πως δεν έπρεπε καν να έχουν βγει από τους ωκεανούς.
Και τότε, μια Πέμπτη, κάπου δυο χιλιάδες χρόνια από τότε που είχαν καρφώσει κάποιον σ' ένα δέντρο επειδή είπε πόσο ωραία θα ήταν αν άρχιζαν να φέρονται με καλοσύνη ο ένας στον άλλον, έτσι για αλλαγή, μια κοπέλα που καθόταν μόνη της σ' ένα μικρό καφενείο στο Ρικμανσουωρθ ξαφνικά κατάλαβε τι ήταν αυτό που δεν πήγαινε καλά τόσον καιρό, και πώς θα μπορούσε ο κόσμος να γίνει ευχάριστος και ευτυχισμένος. Αυτή τη φορά η λύση ήταν η σωστή, τα πράγματα θα πήγαιναν καλά και κανείς δεν θα χρειαζόταν να καρφωθεί πουθενά. Δυστυχώς, όμως, προτού προλάβει να φτάσει το τηλέφωνο και να το πει σε κάποιον, η Γη κατεδαφίστηκε απρόσμενα για να κατασκευαστεί μια νέα υπερδιαστημική παρακαμπτήριος, κι έτσι η ιδέα της χάθηκε, φαινομενικά για πάντα.

Αυτή είναι η ιστορία της, δια χειρός του ιδιοφυούς -αν και Άγγλου- Ντάγκλας Άνταμς.