Aπό θάλασσα ήρεμη κι ανάβαθη

"...Όταν ένα δέντρο πεθαίνει της πείνας, οι γείτονες του τού δίνουν τροφή.
Κανείς δεν ξέρει πώς γίνεται αυτό στην πραγματικότητα, απλά γίνεται. Οι θρεπτικές ουσίες θα ταξιδέψουν μέσα από τα λαγούμια που έχουν φτιάξει οι μύκητες από τις ρίζες ενός υγιούς δέντρου μέχρι το διπλανό του που πεθαίνει της πείνας... Τα δέντρα ζουν, όπως εσύ κι εγώ, πολλά χρόνια και γνωρίζουν τον κανόνα που πρέπει να τηρείται. Σ' τον έχω πει πολλές φορές: να είσαι καλός άνθρωπος. Κοιμήσου τώρα, αγάπη μου. Αύριο θα είναι μια μεγάλη μέρα. Θα περάσουμε μια θάλασσα..."
Ποιο είναι το νήμα που συνδέει τρεις άντρες, φαινομενικά άσχετους και άγνωστους μεταξύ τους; Ο πρώτος άντρας, ο Φαρούκ, φεύγει ως πρόσφυγας με την οικογένειά του από τη Συρία, μια διαλυμένη από τον πόλεμο χώρα. Ο δεύτερος άντρας, ο Λάμπι, δεν μπορεί να ξεχάσει τον πρώτο του έρωτα, που του έχει αφήσει βαθιά σημάδια. Ο τρίτος άντρας, ο Τζον, βασανίζεται από το παρελθόν του όσο πλησιάζει προς το τέλος της ζωής του. Σημαδεμένοι απ' όλα όσα αγάπησαν κι έχασαν, ψάχνουν μια πατρίδα, περνώντας τη δική τους -ήρεμη κι ανάβαθη, άραγε;- θάλασσα.