Είμαι πρόσφυγας από την Κερύνεια

Μετά την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1974, πολλοί ήταν αυτοί που εκδιώχτηκαν από τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Όπου κι αν βρίσκονται, κουβαλούν μέσα τους μια μικρή φλόγα και προσδοκούν την ώρα που θα την επιστρέψουν στις εστίες τους.

Η ιστορία αυτού του βιβλίου βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα.

Δε χρειάζεται να κοιτάξεις λεξικό για να καταλάβεις τι σημαίνει «πρόσφυγας». Άκου τη λέξη. Σου φωνάζει, κι ίσως κάνει την καρδιά σου να χτυπά πιο γρήγορα και πιο έντονα. Αν κλείσεις τα μάτια, θ’ αρχίσεις να βλέπεις εικόνες, ν’ ακούς θορύβους που σε τρομάζουν και κάνουν τα πόδια σου να σφιχτούν και να θέλουν να τρέξουν.

«Δε θυμάται, τουλάχιστον με σιγουριά, πώς ο πατέρας αποχαιρέτησε την ίδια. Είναι δυνατόν να μη θυμάται κανείς τη στιγμή που είδε για τελευταία φορά τον πατέρα του; Ε, θα είναι, φαίνεται. Χρόνια τώρα η Ιόλη παίρνει προσεκτικά τα κομματάκια που βρίσκονται ζωηρά στη μνήμη της και αναπλάθει τη στιγμή ολόκληρη. Άλλοτε ο πατέρας κάθεται στα πόδια του, τη χώνει μες στην αγκαλιά του και της ψιθυρίζει στο αυτί. Άλλοτε «Κόρη Ιόλη, σ’ αγαπώ», άλλοτε «Κόρη Ιόλη, είμαι περήφανος για σένα. Να σταθείς στη μαμά και να προσέχεις τα μικρά». Άλλοτε..., άλλοτε... και τούτα τα «άλλοτε» δεν έχουν τέλος, σαν την αγάπη που της έχει και του έχει. Και τι, άραγε, είναι ορθότερο να πεις: «την αγάπη που της έχει» ή «την αγάπη που της είχε»; Γιατί τούτη η αγκαλιά που στέκει μετέωρη στη μνήμη ήταν κι η τελευταία τους. Μετέωρη, σαν το σχοινί μιας καμπάνας που το σείει ο άνεμος. Σαν αυτός αγριεύει, η καμπάνα χτυπά και φωνάζει το «Σ’ αγαπώ», αυτό που ημερεύει την πλάση.»