Μετά το παραπέτασμα - Ρωσία '98

Ογδόντα χρόνια μετά τη Ρωσική Επανάσταση, η χώρα έμοιαζε να έχει αποσείσει από πάνω της το κομουνιστικό της παρελθόν τόσο απόλυτα όσο ο Μέγας Πέτρος είχε αποβάλει τα έθιμα της Μοσχοβίας, ή ο Λένιν και οι συνεχιστές του είχαν καταργήσει τον τσάρο και την τσαρική ιεραρχία. Η Σοβιετική Ένωση είχε υποβιβαστεί σε μια ομάδα λίγο πολύ ανεξάρτητων κρατών, ενώ οι φυγόκεντρες δυνάμεις που είχαν αναδυθεί με την περεστρόικα και τη διαφάνεια επηρέαζαν όλη την επικράτεια. Οι περιφερειακοί κυβερνήτες κέρδιζαν ισχύ εις βάρος του Κρεμλίνου, ενώ οι ως τότε προσεκτικά ελεγχόμενες εθνοτικές εντάσεις έβγαιναν στην επιφάνεια. Η πιο χτυπητή τέτοια περίπτωση ήταν της Τσετσενίας, την οποία οι ρώσοι στρατιωτικοί έδειχναν αδύναμοι να ελέγξουν παρά τη βία που είχαν εξαπολύσει για να την καταπνίξουν. Πολλές άλλες εθνικές ομάδες με αποσχιστικές βλέψεις περίμεναν να δουν αν η "ανταρσία" της Τσετσενίας θα πετύχαινε. Δεν ήταν μόνο η Σοβιετική Ένωση που δεν υπήρχε· η ίδια η Ρωσική Αυτοκρατορία, το κληροδότημα του Ιβάν, του Πέτρου και της Αικατερίνης, έμοιαζε να καταρρέει υπό τις φυγόκεντρες πιέσεις. Τμήματα της χώρας που ήταν λιγότερο ή περισσότερο υπό τον έλεγχο του οργανωμένου εγκλήματος έγιναν σχεδόν άβατα. Δεδομένου ότι η εκλογή στη Δούμα εξασφάλιζε διπλωματικό διαβατήριο, και συνεπώς διπλωματική ασυλία, λεγόταν πως οι αρχιμαφιόζοι κατέβαιναν στις βουλευτικές εκλογές και εξαγόραζαν ψήφους.