Ο πολιτισμός της μεσαιωνικής Δύσης

Ανάμεσα στον κατάμαυρο μύθο της «εποχής του σκότους» και τον χρυσό θρύλο της μεσαιωνικής μπελ επόκ, υπάρχει η πραγματικότητα ενός κόσμου που αποτελείται από μοναχούς, κληρικούς, πολεμιστές, αγρότες, βιοτέχνες και εμπόρους, οι οποίοι κλυδωνίζονται από τη βία και την προσδοκία της ειρήνης, την πίστη και την εξέγερση, την πείνα και την ανάπτυξη. Μια κοινωνία που διακατέχεται από την έμμονη ιδέα της επιβίωσης και κατορθώνει να κυριαρχήσει στον χώρο και στον χρόνο, να εκχερσώσει δάση, να συγκεντρωθεί σε χωριά, σε πύργους και σε πόλεις, να εφεύρει τη μηχανή, το ωρολόγιο, το πανεπιστήμιο, το έθνος. Αυτός ο σκληρός και κατακτητικός κόσμος είναι η παιδική ηλικία της Δύσης, είναι ένας κόσμος από «πρωτόγονους», που μεταμορφώνουν τη γη έχοντας πάντα τα μάτια στραμμένα στον ουρανό, εισάγουν τον ορθό λόγο στο συμβολικό σύμπαν, εξισορροπούν τον προφορικό λόγο με τη γραφή και εφευρίσκουν το Καθαρτήριο ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση.