Η Ζωή Μετά Επίτομο

Όση σοφία κι αν συσσωρεύει κάποιος, τα τοπία ενός μετά θάνατον κόσμου δεν θα του αποκαλυφθούν. Το επέκεινα ασκεί αποκλειστικά τη γοητεία της αφάνειάς του, ανοιχτό σε κάθε εικάσιμη ή εικαστική εκδοχή. Μπορεί πολλοί να ασχολούνται μαζί του, λ.χ. θεολόγοι, εθνολόγοι, ζωγράφοι ή γλωσσολόγοι (που εντοπίζουν την ετυμολογία του παραδείσου στο αραμαϊκό "pardez" -τους περίφρακτους κήπους- και της κόλασης στο αρχαιοελληνικό "κλάω" - τους τιμωρητικούς ακρωτηριασμούς), κανείς τοπογράφος, ωστόσο, δεν θέτει ζήτημα αποτύπωσής του.

Το "κτηματολόγιό" του παραμένει αφανές και όσοι εμπιστεύονται τη μεταθανάτια γνωριμία του (ακόμα κι οι τοπογράφοι) υποχρεούνται να περιμένουν. Μάλλον χωρίς να αδημονούν. Αλλά και εκείνοι που δεν την εμπιστεύονται μετέχουν, εξίσου, στη γοητεία του αφανούς· απορώντας με την εμπιστοσύνη των προηγουμένων.

Εκεί μεγαλουργεί ο Αρκάς, σε πιθανές ή απίθανες εκδοχές. Παίζοντας με τη σχετική, ανυπέρβλητη, άγνοιά μας.