Τριω γενιωνε ριζικό, τριω γυναικών ορμήνειες

...Τέχνη λαϊκή. Ήταν η γλώσσα που δε μαθεύτηκε στα βιβλία του σχολειού, που έσπαγε τις αλυσίδες της "εγγραματοσύνης", η γλώσσα που ήταν πέρα για πέρα βιωμένη.

Όλα ετούτα τα ακούσματα γίνανε "μιλήματα". Μιλήματα που μάλλον είχε έρθει πια ο καιρός να ακουστούν με φωνή γυναικεία. Αυτή ήταν η πηγαία ορμή και ανάγκη που έδωσε πνοή σε αυτή την έμπνευση της στιγμής. Κι αυτή απλώθηκε σε μια παρέα κοριτσιών που δεν τα ένωνε παρά η κοινή μνήμη, ο κοινός τόπος. Και που τελικά κοινός τους τόπος έγινε η επιστροφή στις προσωπικές μνήμες καθεμιάς, για να συναντηθούν και να ζωντανέψουν πάνω στη θεατρική σκηνή λίγους μήνες μετά.

Ό,τι θα διαβάσετε στις επόμενες σελίδες είναι γέννημα αγνής φιλίας και βαθιάς αγάπης για το νησί με τους μουρλούς, έξυπνους, ρομαντικούς, κανταδόρους, ενίοτε φαμφαρόζους και κουτοπόνηρους παπατζήδες. Αλλά, κυρίως, είναι γέννημα και θρέμμα εκείνων που μας έθρεψαν. Των πρωταγωνιστριών της Ζακυνθινής παιδικής μας ηλικίας, που είχε γεύση αυγολέμονο και κόκορο σάρτσα. Των γιαγιάδων μας.

Και μιας που τόσο παίνεμα τση κάμαμε ευτούνης τση γλώσσας, τα υπόλοιπα ας σας τα πει μοναχή τση.